Madrid, 23 nov. 10. Son moitas as persoas que están en contra da violencia sobre as mulleres e contra quen a practican. Por iso nestas datas, proliferan discursos, chamamentos e actos de condena. Por iso hai leis. Por iso asígnanse créditos, hoxe tan escasos, a financiar recursos e campañas de sensibilización. E con todo, este ano son máis de 70 as mulleres asasinadas neste país no que vai de ano. Unha media de 6 mulleres ao mes. E non son estranxeiras na súa maioría como dita o prexuízo, nin os seus verdugos son enfermos mentais ou adictos enaxenados. Quen as mataron, a elas e ás veces tamén aos seus fillos e fillas, crían que así demostraban o seu valor, a súa xerarquía e o seu poder. Así demostraban a súa hombría, así exhibían a súa autoridade, así castigaban sen compaixón ás que pretendían ser e exercer como seres humanos. Fano e logo entréganse ou se suicidan. Saben que han de pagar un prezo. Pero non se avergoñan ou se arrepinten. Saben que se pasaron da raia, pero chegaron ata alí apoiándose en crenzas, en hábitos e costumes ancestrais que lles amparan. E por iso, nin as leis, nin os discursos fréanlles. Nin a pedagoxía modifica os seus comportamentos. O que falta quizais, ademais do castigo imprescindible, ademais da condena formal necesaria é desarmar todas as coartadas previas que conducen ao asasino ata o escenario final. Coartadas como os comentarios misóxinos, – as últimas perlas tanto desde a política, alcalde de Valladolid falando dos “morritos” da nova ministra de Sanidade, Leyre Pajín, ou as de un tertuliano na Televisión pública da comunidade de Madrid, Sostres, ou dun “escritor”, Sánchez Dragó, que non é o único nin a primeira vez, xa que “o académico”, ademais, Pérez Reverte ten multitude de ataques machistas e misóxinos que “fan moita graza”-, que proliferan como unha peste moral que chulea á sociedade exhibindo a súa peor cara. Combustible como a falta de respecto ás mulleres en toda a súa diversidade que logo é fácil concentrar na que se ten máis cerca., personalizando o insulto e a indignidade. Fai falta avergoñar a quen presumen de ser “un pouco machistas”, a quen trivializan a repercusión de historietas casposas e comentarios sucios. É preciso facer patente a enorme distancia insalvable entre a maioría dos homes xustos e a minoría de individuos miserables que maltratan e matan sen demostrar outra cousa que a súa inhumanidade. E garantir para eles o peor dos ostracismos, o máis radical abandono, o máis profundo dos esquecementos.
Na historia que escribimos hoxe, 25 de Novembro, debe haber sitio para todas e cada unha das mulleres que morren porque simbolizan o prezo que pagamos por librarnos da peor das escravitudes: a que nos quita a nosa condición de seres humanos libres e con dereito á felicidade.
AmecoPress. Traducido he comentado por G.D.T.
